Category: Uncategorized

Hvør einasti sjúklingur, sum kemur umborð á Africa Mercy hevur sína serstøku søgu. Men ein tann mest serstaka søgan man vera hon, tá starvsfólkini fyrstu ferð sóu 12 ára gamla Ulrich.

Ulrich var føddur við skeivum knøum, fyri at siga tað milt. Vøddar hansara mentust ikki á sama hátt sum beinagrindin, soleiðis at beinini fóru at venda alt meiri og meiri aftureftir – sum myndirnar eisini prógva.
Mamman, Georgetta royndi av øllum alvi at finna ein skurðlækna, sum kundi fáa sonin at ganga og virka, eins og javnaldrar hansara.
Hon fann læknan, men kostnaðurin fyri skurðviðgerðina var nógvar ferðir størri enn hon hevði pening til.
– Veruleikin var, at læknarnir nærum ikki vildu nerta Ulrich við tí fyri eyga at kanna hann. Tað var sera hart hjá mær at síggja, hvussu hetta píndi hann.
– Tá hann hevði ilt, hevði eg so sanniliga eisini ilt!


PÍNA Í HONDUM OG FÓTUM

Hóast fólk bæði spottaðu og speiróku hann fyri útsjónd sína, tók hetta ikki mótið frá Ulrich.
Í barmi hansara lá eittans ynski: Eg vil sleppa at røra meg. Og soleiðis lærdi hann at ganga við stavum gjørdum úr træi.
Vilji hansara at vera eins og aðrir dreingir, var ikki ókeypis, um ein kann siga tað so. Hann hevði altíð pínu í hondunum og liðunum, sum altso skuldu bera eina eyka vekt á ein øðrvísi hátt.
– Eg hugsaði ofta um, og stúrdi mangan fyri, at hevði eg so nógv pínu nú, fór tað at verða nógvar ferðir verri, tá eg fór at gerast eldri, greiðir Ulrich frá.
Sum skilligt er, so gjørdist tað alsamt truplari hjá honum at hjálpa mammu síni við teim dagligu tingunum heima við hús, sum til dømis at heinta brenni og vatn.
– Ja, eg óttaðist fyri at gerast eldri, soleiðis sum likamliga støðan hjá mær var. Eg ynskti ikki at mítt lív skuldi blíva soleiðis.

AT GANGA UPPRÆTTUR
Men soleiðis bleiv tað altso ikki hjá tí unga Ulrich.
Takkað veri stuðlum hjá Mercy Ships og teirri sjálvbodnu arbeiðismegini umborð, fekk Ulrich ein dagin eitt heilt annað lív.
Lív hansara fekk eina aðra vend, tá hann varð lagdur undir skurð umborð á Africa Mercy.
Tað var ikki ein løtt uppgáva, sum læknarnir umborð tóku á seg, tí har var neyðugt við nógvum skurðviðgerðum.
Men umsíðir kundi Ulrich fara á føtur – og ganga upprættur.
Hann trúði veruliga ikki, at hetta vóru hansara bein. Tá hann fór á føtur, royndi hann av øllum alvi at strekkja seg upp móti loftinum. Og tá hann fór til gongu á fyrsta sinni, vóru fyrstu fet hansara beint yvir til mammuna at geva henni eitt klemm.

ÚTBÚGVING
Eitt var, at Ulrich nú kundi ganga sum vanligt. Men størri og betri var, at nú lá leiðin eisini opin fyri dreymi hansara, nevniliga at fáa sær eina útbúgving.
– Frammanundan, tá eg skuldi ganga mær ein túr, vóru tað nógv fólk sum bara stardu at mær. Tey hugsaði helst, at hetta var ein brekaður persónur, og tey fóru tí eisini øðrvísi við mær.
– Men høvdu tey sæð meg nú!, sigur hann fegin á málinum.
Henda ótrúliga broytingin kundi bert lata seg gera, tí fólk standa aftanfyri Mercy Ships. Henda hjálpin broytti lív hansara, og gav honum eina vón um eina ljósa framtíð.
Ulrich er í dag ein glaður unglingi!

Royndi danski maskinmeistarin, Viggo Bostrup er ikki ókendur umborð á Africa Mercy.

• 

Hann hevur verið her 10 ferðir áður, og var aftur umborð í januar mánaði í ár við einum einasta endamáli: At gera stóra hospitals-skipið klárt til enn eitt ár í tænastu millum tey sjúku, veiku og tey forfjónaðu.
Hóast Viggo er farin um tey 70 árini, tykist tað ikki at nerva hug hansara at gera nakað munagott í Guds ríki – í hesum føri at rigga alt tað tekniska til og viðlíkahalda motorarnar umborð á Africa Mercy.

STÓRIR KNYKLAR
Eg hevði sjálvur høvið at hitta Viggo umborð á Africa Mercy, tá tað lá við bryggju í senegalska høvuðsstaðnum, Dakar á heysti 2019. Týðiligt var at síggja, hvussu hann brendi fyri sínum faki. Og líka týðiligt kundi eg bara staðfesta, hvussu starvsfelagar hansara úr fleiri ymiskum londum høvdu sama ídni og kærleika til sítt arbeiði har niðri í maskinrúminum.
– Tað, sum er av størsta týdningi fyri meg, er, at øll umborð eru við til at gera mun. Eg síggi fólk koma umborð við stórum knyklum í andlitinum og nógvum øðrum sjáldsomum lýtum – har beinini vendu skeivt, eru blind, hava stór brunasár og mangt annað.
– Men tá tey so fara í land aftur, er týðiligt at síggja, hvussu fegin tey eru. Tey hava fingið eitt nýtt lív, og ein møguleika at yvirliva í einum av heimsins fátækastu londum.
– Jú, tað er eitt stórt arbeiði, sum verður gjørt her, greiðir Viggo frá.

Turriklæðið krógvaði tann stóra knykilin, sum vaks út úr munni hennara. Sylvester, ein hjálparmaður, bjóðaði sær at taka hana umborð á hospitals-skipið, men familja hennara segði nei.

Átta ár seinni, í 2018, var Sylvester til arbeiðis sum handverkari í ghanesiska býnum, har Charity búði.
Nú var knykilin vorðin størri enn høvdið, so hann nærum fjaldi andlit hennara. Hesaferð hevði hon einki ímóti at koma við á sjúkrahúsið.
Sylvester, sum hevur eitt stórt hjarta fyri landsmonnum sínum, gjørdi skjótt av, og setti seg í samband við Mercy Ships, áðrenn Charity fekk tíð at skifta hugsan, nú tann fyrsta kanningin stóð fyri framman.
Men Sylvester visti, hvussu hann skuldi bera seg at, tí hann hevur verið í slíkum uppgávum mangar ferðir áður.
Hesaferð ynskti hann haraftrat at fara við Charity.
– Eg fór við Charity, soleiðis at hon kundi kenna seg trygga á hesi longu ferðini úr Ghana og heilt til Guinea, greiðir Sylvester frá.

2000 KILOMETRAR
Neyðars Charity hevði upplivað eitt sindur av hvørjum í sínum lívi. Hon var gift og áttu tey fimm børn saman. Men:
Fólk vendu sær burtur frá henni. Tey flentu eftir henni. Tað kravdist av henni, at hon ikki át saman við hinum í familjuni. Og hon fór heldur ikki út fyri dyr.
– Eg kundi snøgt sagt ikki lata hana ferðast einsamalla allar hesar 2000 kilometrarnar, greiðir Sylvester frá.
Hetta var ein long og trupult fer úr heimlandi hennara og allan vegin til havnarbýin og høvuðsstaðin í Guinea, Conakry, har Africa Mercy lá við bryggju.

EITT UNDUR
Øll vóru, sum vera man, spent uppá, hvussu tað fór at gangast við skurðviðgerðini. Men stutt eftir, var Charity nóg birg at fara aftur á føtur úr songini.
Og Sylvester var púrasta tikin á bóli:
– Eg trúði næstan ikki mínum egnu eygum, nú eg sá hana uttan knykilin.
Hóast knykilin var ovurstórur, kom Charity skjótt fyri seg aftur. Hon gleddi seg nú til at fara heim aftur, og vísa fram sítt nýggja andlit.
– Nú kunnu øll síggja, at tað var ikki mær, at nakað var galið við, segði hon.
Og Sylvester leggur aftrat:
– Fekk hon ikki hjálp nú, var lítil ivi um, at hon skjótt vildi doyð. Men nú, – nú kann hon fáa eitt vanligt lív.
– Nú kann hon fara út fyri dyr og vera saman við familjuni og bygdarfólkinum. Vit hava so nógv at takka Mercy Ships fyri. Hetta er einki minni enn eitt undur!

15 ár eru longu tíð, tá ein hugsar um at vera sjálvboðin umborð á einum skipi. Men fyri norðmannin, við navninum Bowie hevur tíðin gingið sera skjótt.

Bowie, hvørs kristna navn er Harald Buverud, vaks upp í Kristiansand í Noregi. Hann er nú vorðin 48 ára gamal, og handan stóra skeggið sært tú altíð eitt stórt bros.
Bowie hevur arbeitt sum sjálvboðin hjá Mercy Ships í samfull 15 ár, men fyri hann kom eisini dagurin í 2017, tá hann fór í land á seinasta sinni av skipinum ”Africa Mercy”.

Tá hann setti fótin í land, var fyrsti spurningurin til hann sjálvandi hesin: Hvussu ber tað til, at tú hevur brúk so nógv ár av lívi tínum sum sjálvboðin umborð?
Svar hansara kemur beinanvegin við einum stórum brosi undan síða skegginum:
– Tað eru nógv svar til henda spurningin, men tú skalt fáa tað stutta svarið: Tí at tað virkar!
– Svarið tykist tær kanska løgið, men eg havi fingið henda spurningin so mangar ferðir í tíð míni umborð. Og hetta svarið er altíð tað, sum kemur til mín, tá eg skal svara, greiðir Bowie frá.
Og hann leggur aftrat í sama andadrátti:
– Ókey. At byrja við snúði tað seg mest um forvitni – forvitni, um tað at kunna gera mun. Eg hevði, eins og øll hini umborð, eitt ynski um at kunna gera okkurt fyri onnur í einum heimi merktur av neyð og fátækadømi.
– Lítið grunaði eg tá, at mín áhugi og mín kunnleiki til sveising og viðlíkahald, skuldi gerast mítt amboð til at skapa nýggjar møguleikar fyri nøkur av heimsins fátækastu.

SERSTAKUR LEIKLUTUR
Hóast Bowie hevði sveinabræv sum sveisari, so ynskti hann at læra meiri. Hann lærdi víðari til køli-verkfrøðing.
– Hetta var eitt sera stórt lop fyri meg, men tað hevur hinvegin givið mær mong høvi til at tryggja raksturin av sjúkrahúsinum umborð, og sum Africa Mercy er so kent fyri.
– Hetta er somuleiðis ein partur av kjarnuni til stóra kærleikan og innsatsin hjá øllum okkum, sum arbeiða sum sjálvboðin umborð.
– Øll hava sín serstaka leiklut, – ja, sum ein partur av einum stórum apparati. Óansæð um man er skurðlækni ella maskinistur, so geva øll hesi sítt serliga íkast, soleiðis at hetta kann virka effektivt og vera eitt fakliga trygt arbeiðsstað.

SMÍLIÐ STENDUR EFTIR
Fyri Bowie er trupult at taka fram eina einstaka ella ta serstakastu upplivingina umborð, tá hann verður spurdur um tað, tí inntrykkini hava verið bæði sterk og mong.
– Tað er greitt, at tað eru nógv sterk inntrykk, sum møta okkum í teimum londunum, ið vit hava vitjað. Hetta eru nøkur av heimsins allarfátækastu londum, og vit vita, at vit kunnu ikki hjálpa øllum.
– Men, tað sum veruliga situr eftir, er heilt víst øll tey smílandi andlitini, sum vit síggja, í takksemi frá hesum, sum fingu ein nýggjan møguleika, greiðir Bowie frá.
Nú, ið hann fór í land, visti hann ikki rættiliga, hvat hann fór at takast við.
– Íbúðin skal í øllum førum hava ein umgang, – eg meini so við, hon hevur bíðað í 15 ár eftir eini dagføring. Alt aftaná tað verður sum eitt nýtt og spennandi ævintýr, endar Bowie.