Hvønn einasta dag, tá skóbustarin Rafael bustaði skógvarnar hjá fólki, hugdi hann ongatíð upp. Rafael var føddur við opnum góma, og skammaðist við avskeplaða andlit sítt.
– Eg fekk eyga á ein mann, sum gekk tvørtur um torgið í Lazaro Cardenas, men við niðurboygdum høvdi, sigur Gaye, eitt av starvsfólkunum umborð á sjúkrahússkipinum Anastasis.
Hann hoyrdi til tann bólkin sum ferðaðist í landi fyri at fáa fatur á fólkum sum høvdu tørv á eini lívsbroytandi skurðviðgerð.
– Eg legði merki til hvussu hann goymdi andlit sítt. Eg føldi, at eg átti at havt tosað við hann hetta kvøldið, men eg gjørdi tað kortini ikki. Eg bað til Gud um, at hann vildi hjálpa okkum at hittast aftur.
Stutt áðrenn skipið legði til bryggju í meksikanskari havn, var hetta sjálvbodna starvsfólkið ein túr í býnum, og fekk har enn einaferð eyga á mannin – hesaferð við lítla básin, har hann bustaði skógvar fyri fólk.
REIN GLEÐI
Spanski tulkurin hjá toyminum heilsaði uppá Rafael. Tá hann hugdi upp, gjørdist tað greitt fyri Gaye, hví hesin maðurin gekk viður niðurboygdum høvdi: Opni gómin misprýddi munn hansara.
– Vit greiddu Rafael frá, at vit frá Mercy Ships vóru í býnum, og um ókeypis skurðviðgerðina sum honum stóð í boði: Nú kundi vit umskapa opna góman til eina veruliga yvirvørr.
– Og Rafael bað meg um at vera hjá honum undir skurðviðgerðini. Eg sat hjá honum alla tíðina, eisini aftaná, til hann at enda vaknaði aftur.
Áðrenn Anastasis fóru úr Meksiko fór Gaye aftur á torgið við eini gávu til Rafael.
– Eg minnist reinu gleðina sum eg føldi, tá eg sá hann koma ímóti mær við upprættum høvdi, fullur av sjálvsáliti og brosandi um alt andlitið. Rafael skammaðist ikki longur við at síggja heimin í eyguni.
